Twee jaar geleden besloot ik de wijde wereld in te trekken. Alleen op reis, met een backpack van niet meer dan 12 kilo en een enkeltje Bali. Klaar voor het grote avontuur! Toen ik door de douane ging en nog één keer omdraaide om te zwaaien naar het thuisfront, wist ik niet wat ik nu wel weet. Dat de herinneringen aan deze reis een van mijn meest waardevolle bezittingen zou worden.

Andere culturen ontdekken, nieuwsgierig zijn, het besef van tijd en dag verliezen, jezelf verrijken met de schoonheid van het onbekende! En vooral heel veel kleurrijke, diverse mensen ontmoeten. Mensen van alle leeftijden, van over de hele wereld. Elk met een eigen verhaal en overtuiging.

“You can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards” – Steve Jobs

Terugkijkend op die waanzinnige reis valt alles op zijn plek. Het zaadje is daar geplant en met de juiste aandacht langzaam blijven groeien. Eerst op een vrij subtiele manier. Zo ging ik kritisch kijken naar de manier waarop ik consumeer. Ik ben gek op kleding en een echte sneaker addict, maar heb ik dat echt allemaal nodig? Op reis heb ik zes maanden lang de zolen van dat ene paar All Stars stukgelopen en geen dag heb ik nagedacht over het kopen van nieuwe. Eenmaal thuis keek ik naar die rijen sneakers in alle mogelijke kleurstellingen en dacht ik, wat voegt dit daadwerkelijk toe?

Naast de vraag wat ‘spullen’ bijdragen aan mijn geluk en voldoening waren mijn ogen ook geopend voor onze gastheer: de aarde. Een gastheer die in mijn ogen heel coulant is, althans zolang wij dat ook zijn. De aarde biedt ons al zijn natuurlijke schatten en de magie van een extreem complex ecosysteem zodat wij hier als mens kunnen leven. En wat geven wij daarvoor terug? Wij overvragen de draagkracht van onze gastheer. We pakken wat we nodig hebben om te voorzien in onze groeiende drang naar spullen en economische progressie. We maken, gebruiken en gooien weg. Dit proces herhalen we met steeds meer mensen en met spullen die een steeds kortere levensduur hebben. En het meest beangstigende is het gemak en de vanzelfsprekendheid waarmee we dit doen. Ergens gaandeweg hebben we kennelijk geaccepteerd dat het oké is dat een product na een X aantal keer gebruiken stuk gaat of niet meer optimaal werkt. Niet omdat de levenscyclus van het product per se aan het einde is, maar omdat het ontworpen is sneller stuk te gaan dan nodig, of simpelweg gemaakt is om snel verouderd te zijn.

Hoe het zaadje uitgroeide tot een veel grotere ambitie

Zoals met alles in het leven, groeit hetgeen je aandacht geeft. Ik begon me steeds meer te verdiepen in duurzaamheid, een containerbegrip met zoveel verschillende gezichten. Ik las boeken over minimalisme, sprak met vrienden over de voordelen van vegetarisch eten, verdiepte me in mijn eigen ‘footprint’ op aarde en luisterde naar podcasts over de klimaatverandering. Dat eerder geplante zaadje groeide langzaam uit tot een veel grotere ambitie. En zo kwam de KNVB in januari met de vraag of ik na wilde denken over een duurzame recycle oplossing voor de overschotten van oude voetbalkleding. Een kans die ik met beide handen aangreep.

Begin april heb ik mijn advies met trots gepresenteerd. De opdracht voor de KNVB heeft mij nog meer doen inzien dat ik een bijdrage wil leveren aan de transitie van het dominante lineaire model van maken, gebruiken en weggooien naar een meer circulair model. Een economisch model waarbij we toewerken naar gesloten kringlopen waarin grondstoffen, onderdelen en producten hun waarde zo min mogelijk verliezen en worden hergebruikt. Het lineaire model nadert zijn houdbaarheidsdatum en misschien wel sneller dan we denken. Samen moeten we op zoek naar een gezonde balans tussen economische groei en het ecologisch plafond van de aarde.

Het nastreven van perfectie is een illusie

Ik wil organisaties hier graag bij helpen. Niet alleen omdat ik de urgentie en noodzaak voel, maar ook omdat het een ontzettend leuke ontdekkingstocht is. Organisaties aan het denken zetten en inzicht geven hoe zij hun positieve impact kunnen vergroten en hun negatieve impact kunnen verkleinen. Niet door met een belerend vingertje te wijzen op alles wat ‘fout’ gaat en te streven naar perfectie. Want geloof mij, ook ik zit nog met enige regelmaat in een vliegtuig, vergeet mijn eigen tasje bij het boodschappen doen, betrap mezelf op impulsaankopen en loop niet altijd in de meest duurzame kleding. Het gaat wat mij betreft om bewustzijn en de durf dingen anders te doen. Mijn ervaring leert dat dit een ontzettend leuke ontdekkingstocht is. Het geeft voldoening, verbreed je horizon, prikkelt de creativiteit en daarnaast gaat het prima samen met het hebben van winstoogmerk. Ik ben er namelijk van overtuigd dat als je als organisatie geld kan verdienen terwijl je een negatieve impact hebt op je omgeving, je ook geld kunt verdienen met een positieve(re) impact. Winst, een toekomstbestendige organisatie en goed doen voor mens en planeet, daar gaan we voor!

Wanneer je per ongeluk je eerste blog schrijft..

En dan nu de hamvraag. Ik begon namelijk aan bovenstaande uiteenzetting met het idee een oproep te plaatsen. Wie zaait hoopt namelijk ook ooit te oogsten en ik heb het gevoel dat mijn moment van oogsten daar is. De ‘extra’ tijd die ik heb door het wegvallen van een deel van mijn werk door Corona wil ik investeren in het concretiseren van mijn plannen. Die brei in mijn hoofd omturnen naar een heldere uiteenzetting waarmee ik bedrijven kan helpen bij de transitie naar een meer circulair model. Of het nu gaat om het geven van een tweede leven aan een bestaand product, het aanpakken van de hele productieketen of een bredere strategie, ik wil ermee aan de slag! Iets nieuws en onbekends is fantastisch en spannend tegelijkertijd. De groeiende overtuiging dat ik hiermee verder wil gaat gepaard met de grote vraag hoe ik dat dan vormgeef. Vandaar mijn oproep, ik ben op zoek, op zoek naar adviezen, inspiratie, leestips, luistertips, mensen die het leuk vinden hier over te sparren onder het genot van een (digitaal) kopje koffie. Wat begon als het schrijven van een ‘simpele’ oproep is verworden tot een heus blog. Ik heb het met veel plezier geschreven, dus wie weet is ook hier een zaadje geplant…